In het nieuws: Manja Topper, de bevalligste schreeuwlelijk van het theater
Onze eigen Manja Topper, ook straks te zien in Doctor Faustus, was onderwerp van een uitgebreid portret in De Lage Landen, een driemaandelijks tijdschrift dat context biedt bij cultuur in Vlaanderen en Nederland. De auteur van het stuk is Jos Nijhof.
“Wie Manja Topper zegt, zegt Dood Paard, en wie Dood Paard zegt, zegt Manja Topper (1966),” zo begint het stuk. “En net zoals Dood Paard geen doorsnee theatergezelschap is, is Manja Topper geen doorsnee actrice. Ze is niet doorsnee omdat ze met haar spel steevast buiten de lijntjes kleurt en steeds weer een verrassende invulling weet te geven aan de personages die ze speelt.
Vaak ontbreekt zelfs de indruk dat ze speelt: de vrouw die ze in het dagelijkse leven is, lijkt haar eigen identiteit ternauwernood in te ruilen voor die van een personage; in zekere zin gaat ze door als dezelfde vrouw die alleen voor de duur van een voorstelling een ander register van haar persoonlijkheid opentrekt.
Dat laatste maakt dat er een geweldige chemie is tussen Manja Topper en Dood Paard, de organisatie die ze zelf hielp op te richten in 1993, gedreven door hetzelfde idealisme als haar eveneens pas afgestudeerde collega’s Kuno Bakker en Oscar van Woensel. Bij Dood Paard is de scheidslijn tussen feit en fictie, tussen werkelijkheid en illusie, tussen personage en persoon buitengewoon dun, waardoor het acteursmodel van de inleving er geen haven vindt.
Ze is een diva, maar zonder sterallures; een dramaqueen, maar zonder kapsones; een schreeuwlelijk, maar als het moet van een bevallige bescheidenheid.” De rest van het portret lees je hier via de website van De Lage Landen.
Dit nieuwsbericht is geschreven op 26 mei 2021.